Toneel Is Niet Blijvend

Toneel is niet blijvend

TONEEL IS NIET BLIJVEND: gesprekken met Georgette Rejewski ========================================================== (Heruitgave) Dit boek bevat gesprekken die Attila Bellus en Robert Boer voerden met de bejaarde actrice en spraakdocente Georgette Rejewski. In de beroemde musical My Fair Lady, waarin haar goede vriend Wim Sonneveld de hoofdrol vertolkte, speelde ze zijn moeder, Mrs Higgins. Vanaf het begin van de Nederlandse televisie speelde ze mee in talloze series, onder andere in Flodder en Medisch Centrum West. Als filmactrice had ze een rol in `A bridge too far' van Richard Attenborough met Sean Connery als tegenspeler. Daarnaast had de onlangs op 104 jarige leeftijd overleden Georgette een indrukwekkende staat van dienst als spraak- en speldocente aan de Amsterdamse Toneelschool en de Kleinkunstacademie. Zij heeft tijdens haar lange, werkzame leven vrijwel alle acteurs die in de vorige eeuw naam hebben gemaakt leren kennen: als docent of medeleerling tijdens haar eigen toneelschooltijd (Georgette Hagendoorn, Ko Arnoldi, Wim Kan), als collega in een van de vele producties (Ank van der Moer, Cruys Voorbergh, Joop Doderer, Jeroen Krabbé en Willeke Alberti) en als leerling (Piet Römer, Ramses Shaffy, Henk van Ulsen, Erik Vos, Helmert Woudenberg). Zij was en is een warme, spirituele vrouw die op haar leerlingen een blijvende invloed heeft gehad, zo blijkt uit de interviews met een zestal oudleerlingen, die het boek besluiten.

De Arbeiderspers moest blijven marcheeren

In mei 2009 bestond Uitgeverij De Arbeiderspers tachtig jaar. Sinds haar oprichting in 1929 heeft de uitgeverij heel wat stormen doorstaan. Maar de hevigste storm vond wel tijdens de Duitse bezetting plaats. Kort na de capitulatie bezette Meinoud Rost van Tonningen `De Rode Burcht . Hij had opdracht gekregen De Arbeiderspers om te vormen van een socialistisch tot een nationaal-socialistisch platform, naar eigen zeggen om `het ware volksche socialisme aan de arbeider terug te geven. De nieuwe leiding stond voor de uitdaging de ideologische grondslagen van De Arbeiderspers te veranderen zonder haar trouwe lezers kwijt te raken. Toen de uitgever het verwijt kreeg dat hij de nationaal-socialistische regelgeving niet strikt genoeg doorvoerde, verweerde hij zich met de woorden dat De Arbeiderspers nu eenmaal moest blijven `marcheeren . Maar hóé bleef De Arbeiderspers `marcheeren ? Op deze en andere vragen geeft Frederike Doppenberg antwoord aan de hand van een kritische reconstructie van het uitgavenbeleid van `AP in de periode 1940-1945. Het resultaat is een boeiende en aangrijpende casestudy die nieuw licht werpt op de botsing tussen ideologie en pragmatisme van een Nederlands bedrijf in oorlogstijd.

Merval, of De menschenvriend. Toneelspel, onder de zinspreuk: Per Haec Ad Altiora