Hadis Rivayet Cografyasi Hicri Ilk 150 Yil

Hadis Rivayet Coğrafyası (Hicri İlk 150 Yıl)

Allah'ın Elçisi (sav) daha hayattayken ashâbının değişik coğrafyalara dağılmaya başladıkları, dolayısıyla sahip oldukları hadis kültürünü beraberlerinde götürdükleri malumdur. Bu ve diğer bazı sebeplerin bir neticesi olarak hicrî II. yüzyılın ortalarına kadar birçok hadis sadece belirli bölgelerde bilinmekteydi. Dolayısıyla bu dönemlerde, bölgelerarası hadis kültürlerinin farklılığına bağlı olarak, fıkhî bazı ihtilafların ortaya çıktığı, hatta söz konusu ihtilafları gidermek için idarecilerin bu hususta çözüm arayışlarına girdiği de bilinmektedir. İşte kitabımızın konusu Medine'de Hz. Peygamber'den nakledilen hadislerin İslâm Coğrafyasındaki önemli ilim merkezlerine ulaşması, ilk dönem hadislerin bölgesel niteliği ve bunun doğurduğu bazı neticelerdir. Dolayısıyla "Hadis Rivâyet Coğrafyası" ile kastımız, hadislerin zaman içerisinde değişik İslâm beldelerine intikali, bunlar arasındaki hadis alış-verişi ve bu bölgelerde oluşan hadis kültürüdür. Kitabın amacı hadis tarihinin ve rivâyet coğrafyasının anlaşılmasına küçük de olsa bir katkıda bulunmak, bunlara farklı bir perspektiften bakmaya çalışmaktır. Bu yönüyle özellikle Temel İslam Bilimleri alanında çalışma yapanlar için önemli bir kaynak olmasını ümit ediyoruz.

Coğrafya, Kültür ve Hadis Rivayeti (Diyanet Vakfı Yayınları)

The Formation of the Sunni Schools of Law, 9th-10th Centuries C.E.

The Sunni schools of law are named for jurisprudents of the eighth and ninth centuries, but they did not actually function so early. The main division at that time was rather between adherents of ra'y and ḥadīth. No school had a regular means of forming students. Relying mainly on biographical dictionaries, this study traces the constitutive elements of the classical schools and finds that they first came together in the early tenth century, particularly with the work of Ibn Surayj (d. 306/918), al-Khallāl (d. 311/923), and a series of ḥanafī teachers ending with al-Karkhī (d. 340/952). Mālikism prospered in the West for political reasons, while the ẓāhirī and Jarīrī schools faded out due to their refusal to adopt the common new teaching methods. In this book the author fleshes out these historical developments in a manner that will be extremely useful to the field, while at the same time developing some new and highly original perspectives.