Vrijdagavond. Het is 16 over 8. Het weekend begint voor iedereen. Niet voor mij. Ik lig op een ziekenhuisbed, aan een infuus met weeënremmers. Alles om de twee kindjes die 26 weken oud zijn in mijn buik te houden. De volgende 48 uren zullen uitwijzen of ze nu al geboren worden of niet. 48 uren die de rest van hun leven zullen bepalen. En dat van mij.
In dit verhaal heb ik voor een keer niets te beslissen.
Niet hoe het begon.
Niet hoe het eindigt.
Dit is niet wat er zal gebeuren
