نامه‌های سیمین دانشور و جلال آل‌احمد: نامه‌های آل‌احمد به دانشور در سفر آمریکای دانشور (۱۳۳۲-۱۳۳۱)، کتاب دوم؛ بخش اول و دوم

می‌دانی چطوری است سیمین جان؟ از کاغذهایت -گرچه چیزی نمی‌نویسی- پیداست که تو هم حال مرا داری، ولی این هم هست که برای غصّه‌های تو مفرّی و یا مفرهایی هم هست که جلب توجّهت را می‌کند و نمی‌گذارد زیاد ناراحت باشی. و اینقدر دیدنی هست که خیلی چیزها را از یادت می‌برد. از کاغذها پیداست. خودت نوشته بودی که حالت «بهتر از آن است که متوقع بودی.» بدان که بهتر هم خواهد شد. اگر به مناسبتی، دو سطر یاد هندوستان بی‌بو و بی‌خاصیت من می‌افتی، دو سطر بعد مشاهدات جالب خودت را می‌نویسی. و همین انصراف خاطر اجباری خودش بزرگترین کمک‌ها را به تو می‌تواند بکند… هیچ می‌دانی که یک همچه سفری تو را چقدر کامل خواهد کرد؟ من بدبخت که اینجا بالاخره ماندنی شدم ولی اصلاً تو بگذار چشمهایت از دنیا پر بشود. آدم هرچه بیشتر ببیند و بیشتر بشنود و بیشتر تجربه کند، بیشتر عمر کرده است.